Ерте заманларда бир ақыллы адам Шортанбай тоғайыныӊ ортасындағы орпаӊ гүзар жол менен ешегиниӊ үстинде нан жеп киятыр екен. Абайсыздан нанныӊ бир усағы жерге түсип кетипти. Ол дәрриў ешегинен түсип, сол нанныӊ усағын излейди, табалмайды. Бир күн излейди, еки күн излейди, табалмайды, бир ҳәпте излейди, табалмайды... Ақыр-соӊы, сол нанныӊ усағы адамлардыӊ аяқлары астында қалмасын деп, жақын аўылға ешегин сатып, пулынан нанныӊ бир усағы түскен жердиӊ айналасын төрт дийўал менен қоршатыпты…
- Есиӊизде болсын, нанныӊ өзи де нан, усағы да нан, - депти ол.
Расында да, Шортанбай тоғайыныӊ ортасында батыл болып қалған гөне жолдыӊ бойында үсти бастырылмаған төрт дийўал бар дейди.
«Қарақалпақнама»дан
Топлаған: Сахибжамал Есемуратова
